An bhfuil mé ag déanamh seo i gceart? / Am I doing this right?

Dúirt duine éigin liom le déanaí “níl mé ag déanamh é i gceart é ach tá mé ag baint tairbhe as” agus an rud is coitianta a chloisim i ndiaidh na habairte sin ná “Tá mé go fóill ag smaoineamh go leor le linn an aireachais agus mar sin tá mé á dhéanamh mícheart”.

Someone said to me recently “I don’t think I’m doing it properly but I’m still enjoying it” and the most common next sentence I hear is “I’m still thinking so I’m doing it wrong.”

Níl muid in ann ár smaointe a stopadh. Tá sé dodhéanta. Ní fiú duit triail a bhaint as mar cur amú ama a bheidh ann agus le linn seisiúin aireachais ní sin an aidhm atá againn. Ní drochrudaí iad na smaointe a bhíonn againn. Is iontach an rud é an smaointeoireacht. Gan na smaointe a bhíonn againn ní bheadh muid san áit atáimid mar chine daonna. D’úsáid muid an cuid dár inchinn a bhíonn ag smaoineamh le tithe a thógáil, le bia a bhailiú agus é a chócaireacht. Gan an prefrontal cortex inár inchinn bheadh muid mar moncaithe go fóill.

We can’t stop our thoughts. It’s impossible so there’s no point in trying, you’d be wasting your time. But stopping our thoughts isn’t the aim of mindfulness. Our thoughts are not bad. Without our prefrontal cortex which sits on the top of our brains at the front of our heads we wouldn’t be where we are today as humans. It is thanks to our thoughts that we can build houses, cars, roads, how we are able to adapt to our environments and change as we need to, whether that means we are no longer monkeys or whether we have to adapt to living with a virus that is threatening our populations.

Tarlaíonn fadhbanna len ár smaointe nuair nach bhfuil muid in ann na smaointe a stopadh. Le linn an chúrsa 10 lá ciúnais a rinne mé, a chur tús le m’aisteoir mar mhúinteoir aireachais agus suaimhnis dúirt siad linn go rialta go raibh muid ag iarraidh smacht a fháil ar ár smaointe mar go dtí go bhfuil smacht againn ar na smaointe beidh smacht acu orainn. Sampla d’am go bhfuil smacht ag mo smaointe ormsa ná nuair a dhúisím le linn na hoíche agus níl mé in ann titim ar ais i mo chodail toisc go bhfuil mé ag smaoineamh. Tosaím ag smaoineamh ar mo mháthair agus a breithlá, ansin smaoiním ar an Nollag agus go raibh sé aisteach de bharr Covid agus go mbeidh sé níos aistí arís an bhliain seo chugainn mar tabharfaidh mé faoi deara níos mó nach raibh m’uncail ann. Ansin tosaím ag smaoineamh ar shochraid m’uncail agus na comhráite deireanacha a bhí againn agus ansin tá mé ag smaoineamh ar Aoife agus sochraid Aoife agus ar aghaidh agus ar aghaidh agus ar aghaidh. Go dtí go bhfuil mé feargach liom féin toisc go bhfuil an locht orm féin nach bhfuil mé in ann codail agus mé ag smaoineamh an méid seo.

Problems occur with our thoughts when we cannot stop them. During my 10 days of silence course that catapulted me into the world of teaching mindfulness they spoke to us about gaining control of our minds so that our minds don’t have control of us. An example of a time that my mind has control over me is when I wake up in the middle of the night and I then can’t fall back to sleep. It will start with me thinking of my mum and her birthday, I’ll then think of Christmas and how it was a bit weird because of Covid but next year might be even more weird when it will feel even more evident that my uncle isn’t with us. I might then start thinking about my uncle’s funeral and the last conversations I had with him. Then I’m thinking about Aoife who past away just before Michael and what was the last thing I said to her and on and on and on until I’m angry with myself for still being awake and it’s all my own fault because I kept thinking.

An aithníonn éinne againn an nós sin? Ar tharla sé duitse riamh? Tarlaíonn sé domsa fiú agus mé i ndiaidh blianta d’aireachas a chleachtadh. Sula ndearna mé an cúrsa 10 lá sin bhí seachtain mhaith codalta agam agus mé ag codail go maith dhá oíche, anois is droch-seachtain é más rud é go bhfuil dhá oíche de dhroch-chodail agam, mar sin tá feabhas tagtha ar rudaí ach tarlaíonn sé go fóill, faraor! Mar sin, más rud é go bhfuil tú nua ag cleachtadh aireachais nó má tá cleachtadh seanbhunaithe agat má tá go leor leor smaointe agat an t-am ar fad agus ní ciallaíonn na smaointe sin go bhfuil tú á dhéanamh mícheart.

Can anyone identify with this? Has this happened to you? Although I have a regular meditation practice and I have for at least 3 years now it still happens to me. That being said, before I did the 10 day retreat I had a good week if I had two good night’s sleep in a week, now if I have two bad night’s sleep in a week it’s a bad week, so it’s an improvement. But whether you are a new meditator or a dab hand at meditating and have been doing it for years you will still have lots of thoughts all the time and this does not mean you are “doing it wrong”.

Le linn seisiúin aireachais an rud atá tú ag iarraidh a dhéanamh le do smaointe ná iad a aithint. Ní stopfaidh tú iad agus níl tú ag iarraidh iad a stopadh ach le cleachtadh beidh tú in ann seasamh siar uathu agus iad a fheiceáil agus gan a bheith ceangailte leo agus gan iad a aithint. Is maith liom an íomhá den abhainn a úsáid; samhlaigh go bhfuil tú i do shuigh in aice le habhainn agus tá tú ag iarraidh fanacht ar bhruach na habhann. In ionad uisce a bheith san abhainn seo, do smaointe atá ann. Má fhanann tú ar an mbruach tá tú in ann na smaointe a fheiceáil, ligeann tú dóibh teacht isteach, aithníonn tú go bhfuil siad ann agus imíonn tú leo gan tú féin ag cruthú scéil nó aon rud thart orthu. Gach uair go bhfeiceann tú smaoineamh agus imíonn tú leis ie tosaíonn tú ag smaoineamh agus imíonn tú go domhain éigin eile, nuair a aithníonn tú sin tagann tú ar ais chugat féin agus ar ais go bruach na habhainn. An cleachtadh atá i gceist le haireachas ná an teacht ar ais sin. Caithfidh tú cleachtadh a dhéanamh ar teacht ar ais chugat féin, ar ais go dtí an anáil nó ar ais go dtí na mothúcháin atá agat san am i láthair.

When you are meditating, what you are trying to do with your thoughts it to recgonise them as thoughts and to step back from them without getting caught up with them or believing them completely. I like to use the image of a river. Imagine you are sitting on a riverbank

Tá siúl agam go luíonn sé sin ar fad le ciall agus go dtuigeann sibh céard atá i gceist agam. Má tá ceist ar bith eile agat cuir scéal chugam agus tar ar ais an tseachtain seo chugainn nuair a labhróidh mé faoin gcaoi gur ‘ceart’ duit a bheith i do shuigh nó i do luigh agus tú ag cleachtadh aireachais.

I hope that all makes sense, if anyone has any questions please don't hesitate to contact me. Next week I'm going to talk a little about the 'right' way to sit or lie when you  mediate, or is there a right way...? You'll just have to come back to find out!